Երբ ես ծանոթացա Արմանի հետ, անմիջապես հասկացա՝ նա է իմ ճակատագիրը։ Հետաքրքրասեր, հոգատար և ամենակարևորը՝ աշխատասեր։ Արագ կազմակերպեցինք ամուսնությունը, մի փոքր հանգստի գնացինք։ այդ ժամանակ ես նույնիսկ չէի կարող պատկերացնել, որ հենց նրա աշխատանքը մեզ բաժանելու պատճառը կդառնա։ Արման աշխատում էր զինվորական։ Կես տարին ծառայության մեջ էր, մյուս կես տարին տանը։
— Արման, իսկ ինչու նորմալ աշխատանք չես գտնում,— հարցրեցի ամուսնուս հերթական ուղևորության առաջ։
— Քրիստինա, ես հիանալի աշխատանք ունեմ։ Կես տարում ես վաստակում եմ ավելի շատ, քան մյուսները երկու տարում— ասաց նա։
Սա ճշմարտություն էր։ Նրա ծառայություն մեկնելուց առաջ մենք անցկացրինք գիշեր, որը մնաց անմոռանալի։
Կես տարի անց
Այսօր վերադառնում է իմ Արմանը։ Մեզ բաժանած բոլոր այդ վեց ամիսներին ես նրան հավատարիմ էի սպասում, նույնիսկ չեմ նայել ուրիշ տղամարդկանց։ Իհարկե, դժվար էր, երիտասարդ եմ, ցանկությունն էլ կա, բայց ես մնացի սիրելիիս կողքին։ Ունեի հրաշալի նորություն, որ Արմանին անպայման կուրախացներ։
Երեկոյան պատրաստեցի ընթրիք, հագա Արմանի ամենասիրելի զգեստը։ Արմանը հայտնվեց մոտավորապես ժամը յոթին։ Բարձր ու գերազանց ֆիզիկական մարզվածությամբ։ Նա ինձ ձեռքերի վրա բարձրացրեց։
— Քրիստին, ծանրացել էս— անմիջապես նկատեց նա։
— Արման, պատկերացնում ես, ես հղի եմ,— գոռացի ամբողջ բնակարանով մեկ։
Արմանը դանդաղ իջեցրեց ինձ հատակին։Հայացքը միանգամից փոխվեց։
— Սա էր նորությունը։ Իսկ քանի՞ շաբաթվա ես։
— 9 շաբաթ,— ուրախությամբ ասացի։ — Դե վազիր ծաղիկների հետևից, սիրելիա։
— Մի վռազի, ինչպե՞ս 9 շաբաթ։ Ես չեմ եղել կես տարի, դա 26 շաբաթ է։
— Արման, լավ, վերջացրու։ Բժիշկը ասեց որ լինում են դեպքեր երբ հղիությունը ուշ է լինում։ Պատկերացնում ես՞։
Արմանը լուռ էր նայում ինձ։ Նրա դեմքը լարված էր։ Նա չէր հավատում։ Ես զգում էի, թե ինչպես օդը մեր միջև ծանրանում է։
— Ձեռք ես առնում, չէ՞,— վերջապես ասաց նա՝ փորձելով ժպտալ, բայց ձայնը դողում էր։
—Արման, ես հղի եմ,— կրկնեցի՝ փորձելով պահպանել հանդարտություն։
— Բայց դա անհնար է։ Ես կես տարի ծառայության մեջ էի, ոչ թե ինը շաբաթ։ Դու չէիր կարող հղիանալ, երբ ես չկայի։
Ես փորձեցի բացատրել, որ հղիությունը հրաշք է, լինում են նման դեպքեր։ Բայց նա չէր լսում։ Նա սկսեց սենյակում քայլել՝ ձեռքերը գլխին պահած։
— Դու հասկանում ես, դա ինչ է նշանակում՞,— կանգ առավ իմ առջև։ — Դա նշանակում է, որ ես չեմ հայրը երեխայի։ Ես չեմ ուզում քեզ հետ լինել, եթե ես վստահ չեմ։
Նրա խոսքերը խոցեցին ինձ, ինչպես սուր սղոցը։Արցունքները աչքերս լցվեցին, բայց չէի կարող թույլ տալ լաց լինել։
— Արման, ես չեմ խաբում։ Ես սիրում եմ քեզ ու ուզում եմ այս երեխային։ Բայց եթե չես կարող ընդունել, ես կհասկանամ։ Բժիշկները ասում են, որ սա իսկական հրաշք է։
— Քրիստինա, դու մտածո՞ւմ ես, որ ես հավատամ այս խելագարությանը։
— Արման, իսկ դա ճշմարտություն է, ։ Պարզապես ավելի շատ ժամանակ էր պետք՝ հասնելու իրենց նպատակին։
— Քրիստին, դու լսո՞ւմ ես քեզ։
— Արման, ինչո՞ւ չես հավատում ինձ։
— Ի՞նչին պետք է հավատամ։ Այս պնդմանը, թե * դանդաղ էին ու 4 ամիս նստած, հետո որոշեցին շարժվել։ Դու պարզապես ինձ սուտ ասացիր, խոստովանի։
Ես սառեցի, չգիտեի ինչ պատասխանել։ Նա չէր հավատում, որ ես կրում եմ իր երեխային։ Դա ավելի ցավոտ էր, քան կարող էի պատկերացնել։
— Արման, դու չես կարող ինձ այդպես վերաբերվել,— շշնջացի, զգալով, թե ինչպես է դողում ձայնս։ — Ես քեզ սիրում եմ, իսկ դու…
— Քրիստինա, դու պետք է հասկանաս, որ ես չեմ կարող լինել քեզ հետ, եթե վստահ չեմ հայրության հարցում։ Դա չափազանց լուրջ է։
— Բայց ես չեմ ստում,— ձեռքս ձգելով դեպի նրա ձեռքը՝ ասացի, բայց նա հետ քաշվեց։ — Ես երբեք չեմ խաբի քեզ։
— Քրիստինա, ես չգիտեմ ինչ ասել։ Ինձ ժամանակ է պետք մտածելու։
Նա դուրս եկավ սենյակից, թողնելով ինձ միայնակ։ Ես կանգնել էի, չկարողանալով շարժվել, զգալով, թե ինչպես է դատարկությունը ներսումս աճում ։ Դա ոչ միայն դավաճանություն էր, այլ ամբողջ ինչ-որ բան ավերված։ Ես չէի կարող հավատալ, որ նա նման բան կանի։ Վերջապես նստեցի բազմոցին, արցունքները թափվեցին։ Ինչպե՞ս կարող էր նա այդպես վարվել։ Ինչպե՞ս կարող էր թողնել ինձ այս պահին։ Բայց ես գիտեի մեկ բան՝ ես չեմ թողնի նրան ավերել իմ կյանքը ու մեր երեխայի կյանքը։ Ես կպայքարեմ իմ երջանկության համար, նույնիսկ եթե սա կյանքի ամենադժվար փորձություն լինի։