Արարատը ընդամենը յոթ տարեկան էր, բայց արդեն կյանքը ստիպել էր իրեն զգալ… ավելի ծերացած, ավելի հոգնած, քան իր տարիքը ցույց էր տալիս։
Շապիկն ու շորտերը խեղճ էին, բայց աչքերը՝ այդ փոքրիկ, հոգնած աչքերը, կրում էին այնպիսի տխրություն, որը չպետք է որ ունենար որևէ երեխա։
Մայրիկը երկու ամիս առաջ էր մահացել, հայրը հեռացել էր դեռ վաղուց, և հիմա Արարատի փոքրիկ աշխարհը դատարկ էր… մնացել էր միայն նա և իր երկու քույրերը՝ Մարիան ու Լիլիան։
Ամեն առավոտ Արարատը արթնանում էր արևածագից առաջ, գնում շուկա ու փնտրում ուտելիք՝ անգամ փչացած բանջարեղեն, որպեսզի քույրերը չլինեն սոված։ Նա չէր խնդրում օգնություն, որովհետև հպարտ էր։ Փոխարենը իր ձեռքերի աշխատանքը վերածում էր «հատուկ նվերի երկնքից»՝ Մարիային ու Լիլիային ասելով, թե դրանք հենց երկնքից են եկել նրանց համար։
Բայց այդ օրը ինչ-որ տարօրինակ բան տեղի ունեցավ։
Արարատը կանգնած էր ռեստորանի ետնամասում, փնտրելով մի բան ուտելի, երբ տեսավ մի խումբ տղամարդկանց, որոնք ծիծաղում ու տոնում էին։ Մեկը դնում էր մեծ, թխած հավի միսը սեղանին ու մտնում ներս խմիչք բերելու։
Հոտը՝ տաք ու հագեցնող, լցվեց օդում, իսկ Արարատը արդեն երկու օր էր ոչինչ չէր կերել։ Նրա քույրերը սպասում էին տանը՝ թույլ ու հոգնած։
Նա չփորձեց գողանալ։ Պարզապես կանգնեց ու նայեց, հույսով, որ գուցե ինչ-որ մեկը կտա մի կտոր։
Բայց հանկարծ տեղի ունեցավ անսպասելի մի բան։
Հավը դնելուց հետո տղամարդը դուրս եկավ ու տեսավ Արարատին։
Արարատը սառեց։
Տղամարդու դեմքը մեղմացավ։ Նա մոտեցավ, դիպավ Արարատի ուսին ու հարցրեց.
— Ո՞ւմ ես կերակրելու, փոքրիկ։
Արարատը դողացող ձայնով շշնջաց.
— Իմ քույրերին… Մարիային ու Լիլիային… նրանք սոված են… Մաման գնացել է…
Տղամարդը լռեց մի պահ, նայեց Արարատի կեղտոտված դեմքին, փոքրիկ աչքերով, որոնք լցված էին համարձակությամբ ու հույսով, և ապա մեղմորեն դրեց ամբողջ հավի միսը նրա ձեռքին։
— Վերցրու, — ասաց նա։ — Կերակրիր քույրերդ։ Մայրդ հենց դա կուզեր։
Արարատը հազիվ շշնջաց «շնորհակալություն», ամուր բռնեց հավը ու վազեց տուն՝ նեղ նրբանցքներով, անձրևոտ փողոցներով, երբեք չթողնելով այն։
Երբ մտավ տնակը, Մարիան ու Լիլիան նստած էին՝ աչքերը լայն բաց, սպասելով։
Արարատը դնելու է ուտելիքը նրանց առաջ՝ ինչպես թագավոր իր սեղանը ներկայացնելով։
— Մաման ուղարկել է, — շշնջաց նա։ — Ասաց՝ պետք է միասին ուտենք։
Նրանք ծիծաղեցին, հետո լաց եղան, հետո միասին կերան։
Ու այդ գիշեր, առաջին անգամ մի քանի շաբաթում, նրանք քնեցին լի ստամոքսներով ու տաք սրտերով։
Նույն աստղերի տակ, տղամարդը ժպտում էր՝ չիմանալով, որ իր փոքրիկ բարությունը տվեց երեք երեխաներին հույս վաղվան։